سعید صفارائی
گرم کردن تنور انتخابات و ایجاد شور انتخاباتی برای جلب مشارکت شهروندان با استفاده از ترفندهای گوناگون در همه کشورهایی که تمایلی به دموکراسی دارند و یا سعی می‌کنند این طور نشان بدهند رایج است.
یکی از این راهکارها ایجاد احزاب و گروه‌های سیاسی مختلف برای جلب نظرات مختلف شهروندان است تا در فضای حاصل از تضارب آراء، رقابت‌ها و مناظرات داغ انتخاباتی شکل بگیرد.
هر چقدر این رقابت‌ها فشرده‌تر و نفس‌گیرتر باشد احساس شهروندان در داشتن نقش تاثیرگذار در انتخابات بیشتر خواهد بود، به همین خاطر است که حکومت‌ها حضور و مشارکت مردم را در پای صندوق‌های رای به عنوان تایید صلاحیت خود و بی‌اعتباری مخالفانشان قلمداد کرده و سعی می‌کنند از طریق رسانه‌های رسمی و غیررسمی حضور شهروندان‌شان را پای صندوق‌های رای به همه جهان نشان بدهند.
این روزها با نزدیک شدن به انتخابات یازدهم اسفندماه تلاش طیف‌های مختلف اصول‌گرا برای تصاحب تعداد بیشتری از کرسی‌های بهارستان توسط گزینه‌های مطلوب خودشان دوچندان شده است.
اگرچه اصول‌گرایان در غیاب رقبای سنتی خود یکه‌تاز میدان رقابت‌های انتخاباتی هستند اما به نظر می‌رسد غیبت رقبای اصلاح‌طلب رقابت‌های درون گروهی را در بین فعالان این طیف برای گرفتن سهم بیشتری از کرسی‌های بهارستان تشدید کرده است.
پیش از این هم در طی چهل و چهار سال گذشته احزاب و گروه‌های سیاسی در ایران هیچگاه توفیقی چندانی برای جلب مشارکت گسترده مردم نداشتند زیرا در سطح جامعه روشنفکران و جامعه نخبگان که می‌توانند بخشی از جامعه را برای فعالیت‌های تشکیلاتی در قالب احزاب سازماندهی و ترغیب کنند نظر مثبتی نسبت به عضویت در ارگان یا حزبی نداشته و حکومت هم روی خوشی به فعالیت‌های حزبی نشان نداده است.
مجموع این عوامل موجب ایجاد خلائی برای فعالیت‌های حزبی در کشور شده و جریان معطوف به اصولگرایی با استفاده از این وضعیت تلاش می‌کند با ایجاد تشکل‌ها و گروه‌های موسمی و با استفاده از نفوذ چهره‌های منتسب به خود آرای صندوق‌ها را به نفع گزینه‌های مطلوب خود سازماندهی کند.
بدین ترتیب چندان جای تعجب ندارد که هنوز پس از ۴۴سال سال درایام انتخابات شاهد پهن شدن سفره‌های رنگین ناهار و شام توسط برخی کاندیداها برای گرم کردن تنور انتخابات به نفع خودشان هستیم.
