نیمروز داغ مردادماه در کیلومتر ۷ جاده سبزوار به گلخانه گلپاد می‌روم، عطر خاک رطوبت خورده و خنکای نسیم همراه با رنگ‌های چشم‌نواز و رایحه روح انگیز گل‌ها که در دل کویر نشاط و سرزندگی و جار می‌زند، شعر کسایی مروزی را در خاطرم زنده می‌کند«گل نعمتی است هدیه فرستاده از بهشت‌‌‌» با خالق این بهشت زمینی به گفت‌وگو نشستم تا از جزئیات موفقیت‌ها و گلایه‌هایش در حوزه کارآفرینی برایم بگوید‌.

مدتهاست یک سؤال بزرگ ذهن مرا به خود مشغول کرده؛ آیا برای آوردن فرزند دوم اقدام کنم یا نه؟ ده سالی از زندگی من و همسرم می گذرد و در طی این سالها مشکلات زیادی را پشت سر گذاشته ایم. الان اوضاع خیلی هم بد نیست یعنی خوب است. محیط آرام است و یک کودک تقریبا 6 ساله داریم. همسرم بعد از مشکلات مالی زیاد، صاحب یک کار ثابت شده. توانسته ایم خانه دار شویم. البته خیلی هم آش دهن سوزی نیست اما از مستاجری بهتر است. چند ماهی است همسرم برای ادامه تحصیل هم اقدام کرده تا اوضاع کارش بهتر شود.

«توی پیری هیچ عصایی پسر نمی‌شه.»، «واسه زندگی هیچ چیز شیرینی دختر نمی‌شه.» اینها نوشته روی بنرهای بزرگی است که در سطح برخی شهرها دیده می‌شود.شاید وقتی از کنار این بنرهای تبلیغاتی عبور می‌کنید در نگاه اول هرکدام از این پیام‌ها حس بدی را منتقل نمی کند و احتمالا می گویید این هم یک‌جور تعریف نقش پسر و دختر در خانواده است.

سرقت يكي از جرايم مهم جوامع و عملي است كه تقريباً در تمامي‌كشورها ديده مي‌شود، اما متأسفانه این روزها آنقدر آمار آن در جامعه ما زیاد شده‌ است که دیگر مسئولان هم به آمار و دلایل آن به صورت رسمی اشاره نمی‌کنند، در هر صورت چه آشکارا و چه پنهان، افزایش سرقت، مسأله‌ای است که امروزه متولیان امر امنیت با آن مواجه هستند. در این گزارش در گفتگو با 3 کارشناس حوزه آسیب شناسی، جامعه شناسی و روانشناسی به علت افزایش این جرم در جامعه پرداختیم.

زنان بیوه و مطلقه که به دلایل مختلف همسرانشان را از دست می دهند یا از همسرانشان جدا می شوند به یکباره با جهان دیگری مواجه می‌شوند. این زنان علاوه بر مشکلات کلی و عمده طلاق مانند ترس و تنهایی، افسردگی، مشکلات ناشی از حضانت فرزندان، مشکلات مالی و... با مسائل دیگری مانند برچسبِ مطلقه، بیوه و سایر انگ‌های اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند که در این میان بسیاری از زنان مطلقه و بیوه به علت تجربه تلخی که در زندگی اول خود داشته‌اند دیگر حاضر نیستند تن به ازدواج دوم دهند.

گذشته چطور بر اکنون‌مان سایه انداخت؟ تصمیم‌گیرنده آیا منم؟ و اگر من هستم، این «من» چگونه آزاد است؟ کجای زمان گرفتار شده‌ایم که باید دوباره به کودکی برگردیم؟ چه آسیب‌هایی دیده‌ایم که مبتلا به اکنون شده‌ایم؟ چه روابطی بر گذشته ما حاکم بوده که تصمیم اکنون‌مان را ناخودآگاه تغییر می‌دهد؟ این دایره‌های تکراری را آیا رصد کرده‌ایم؟ چرا به رابطه‌های اشتباه افتاده‌ایم؟ و اگر به شکست رسیده‌ایم، دوباره چرا شکست‌ها را پشت هم تکرار کرده‌ایم؟ این‌ پرسش‌ها همیشه با ما است. به‌خصوص با آنهایی که درباره زندگی، کودکی، جوانی و روابط گوناگون خود فکر می‌کنند. به‌ویژه آنها که به دنبال پاسخ هستند.

هستند کودکانی که روزگار آنچنان با آن‌ها سر ناسازگاری داشته که هم از داشتن پدر و مادر محرومند و هم انگ ابتلا به اچ‌آی‌وی روی پیشانی آن‌ها نشسته است، بیماری که نه در ابتلا به آن نقش داشته‌اند و نه اینکه دولت برای پیشگیری از ابتلای آن‌ها به این ویروس پیش از تولدشان اقدامی کرده است، در این گزارش درباره زندگی این کودکان در شیرخوارگاه‌ها و چرایی ضرورت به فرزندی گرفتن آن‌ها می‌گوییم.

کودکانی که با روش جنین اهدایی متولد می‌شوند، از پدر و مادر ثانویه یا همان والدین اهداگیرنده جنین ارث نمی‌برند، از طرفی طبق قانون هویت والدین اهداکننده جنین باید محرمانه باقی بماند. مسئله‌ای که به‌نظر می‌رسد در مغایرت با حقوق کودکان است.

مهناز نوریان ، معلم بازنشسته و عضو انجمن عکاسان نیشابور ومدت 5 سال است که عکاسی را شروع کرده و دراین مدت دارای کسب رتبه و راه یافته در جشنواره های متعدد عکاسی می باشد و در نمایشگاه های مختلف عکاسی شرکت کرده است.