ابوالفضل یغما
الآن تقریبا در همه‌ی جهان، مجلس عزا و اندوه کشته‌شدگان غزه و بخصوص کودکان و زنان آواره‌ی این دیار ستمدیده و مظلوم برپا است. هیچ عاقل منصفی در دنیای امروز نیست که سبعیت کشتارهای نتانیاهو و توحش فرماندهای اسرائیلی را درست بداند و حتی سردمداران امریکایی که مسؤولان واقعی این کشتار بیرحمانه هستند، به صراحت از این کشتار سبعانه، دفاع نمی‌کنند.
اما چه شد که اوضاع به این شکل درآمد. نویسنده‌ی این سطور معتقد است یک اشتباه محاسباتی از سوی حماس، این بلای خانمانسوز را بر سر فلسطینیان آواره، مظلوم و بی‌پناه غزه آوار کرد.
بگذارید از این زاویه به موضوع نگاه کنیم. حماس می‌خواست و می‌خواهد که اسرائیل را وادار به پذیرش برنامه‌ی دو کشوری نماید چون هیچ ایده‌ی عملیاتی دیگری برای این حمله‌ی حماس، متصور نیست. اگر فکر کنیم که حماس قصد و نیت نابودی اسرائیل را دارد بدون تردید، با شرایط فعلی جهان، با پشتیبانی عظیم و بسیار قدرتمند تسلیحاتی از سوی قدرت‌های بزرگ از اسرائیل و با عده و عده‌ای که فلسطینیان دارند، بعید است که این قصد و نیت، به نتیجه‌ی عینی برسد.
حالا شرایط را در حداکثر خوش‌بینی بسنجیم. حماس، حدود ۲۰۰ یا ۵۰۰ یا هزار تونل آهنی ضد تانک دارد، صدها و هزاران موشک میان‌برد و کوتاه‌برد دارد، اصلا هواپیمای جنگی ندارد، تانک ندارد، زره‌پوش ندارد، ابزار و ادوات جنگی دیگر ندارد و یک مقدار زیادی دلار و یورو و دینار از دولت‌های خیرخواه دنیا و حدود یکصدهزار نفر نیروی انسانی آموزش ندیده و داوطلب برای کشته شدن.
در مقابل، اسرائیل، صدها هواپیما و جت آخرین مدل جنگی، صدها دستگاه تانک و زره‌پوش مدرن، هزاران دستگاه ابزار و ادوات جنگی، صدها کلاهک اتمی، هزاران موشک بالستیک، کل زرادخانه‌ی ایالات متحده، تعداد قابل توجهی از تسلیحات مدرن اروپایی که در هنگام ضرورت، در تلاویو خواهد بود و صدها میلیارد دلار و یورو و دینار و درهم و ین و یووان و در صورت لزوم روبل و فرانک و لیر و در کنار اینها، ده‌ها هزار نیروی ویژه‌ی آموزش دیده و تفنگداران ورزیده.
با هر چرتکه‌ای در دنیای عقل حساب کنید، هیچ عاقلی در دنیا رأی به این نمی‌دهد که این دو نیرو مقابله‌ی نظامی داشته باشند، چون بدون حتی یک کلمه حرف، اسرائیلی‌ها در نبرد نظامی، حماس را با خاک یکسان می‌کنند.
در روزها و هفته‌های اخیر دیده‌ایم و هنوز هم خواهیم دید که کشورهای عربی، حداکثر واکنش‌شان این است که محکوم می‌کنند، گروه‌های مسلح شبه نظامی که از مناطق و دولت‌های انسان‌دوست جهان دستور و سلاح می‌گیرند، گهگاهی، موشکی، پهبادی یا راکتی به این سو و آن سو پرتاب می‌کنند، دیپلمات‌های بلندپایه در کشورهای بزرگ صنعتی، فقط به سفر و قهوه‌خوردن با همپایگان عرب‌شان می‌روند و در تلاویو در اتاق‌های خصوصی، جشن پیروزی را با ویسکی آمریکایی برگزار می‌کنند و کشورهایی مانند ایران و قطر و عربستان و اردن هم اگر چه حمایت‌های مالی، تسلیحاتی، مستشاری و غیره به فلسطینیان می‌دهند اما به خاطر مشکلات داخلی که دارند یا درگیری‌ها و مسائل منطقه‌ای یا به دلیل برنامه‌های منافع ملی‌شان، حاضر به درگیری در این جنگ نیستند.
در آن سو نیز حیوانات وحشی، خونخوار و درنده‌ای هستند که نه از سازمان ملل بیمی دارند، نه از محکوم‌کردن‌های اعراب، می‌ترسند، نه به انذاردادن‌های دوستان‌شان در کاخ سفید و کاخ الیزه بهایی می‌دهند، نه توجهی به تظاهرات وسیع مردم در ده‌ها کشور دنیا علیه خودشان دارند و اصولا مغز انسانی ندارند که این چیزها را درک کنند. اساسا تصورشان این است که به خاطر اینکه توهم هولوکاست را لباس حقیقت عینی پوشانده‌اند در دنیای امروز، هر کاری دل‌شان خواست می‌توانند با مردم جهان بکنند و هیچ‌کس هم جلودارشان نیست. چرا؟ چون شما با عقلا می‌توانید صحبت کنید، با افراد خشن می‌شود کنار آمد، با جانیان و قاتلان می‌شود برخورد قانونی کرد، ولی با حیوانات وحشی که نه زبان آدمیزاد می‌فهمند، نه به قوانین پای‌بندی دارند، نه ترس و بیم کشتن و سلاخی کودکان و زنان را دارند، نه شرم در وجودشان هست و نه از انسانیت بویی برده‌اند، هیچ گفتگویی نمی‌توان کرد.
آیا حماس، با دانستن همه‌ی این واقعیات، این حمله‌‌ی غافلگیرانه‌ی خود را انجام داد؟ آیا برنامه‌ریزان و طراحان این حمله فکر کرده بودند که اگر لانه‌ی زنبورهای وحشی را بشورانند، نیش آتشین آنها تمام وجود بشریت را به خون می‌نشاند؟ آیا منافعی هم از این حمله‌ در نظر داشتند؟
نویسنده‌ی این سطور معتقد است که این حمله، یک اشتباه محاسباتی بود و هزینه‌های بسیار بسیار هنگفتی که این اشتباه داشت، هر گز برای فلسطین و برای جهان، قابل جبران نیست.
همین لحظاتی که من این سطور را می‌نویسم، چند فلسطینی که حتما در میان آنها کودکان هم هستند به خاک و خون می‌غلطند، ده‌ها خانه و کاشانه ویران می‌شود و صدها انسان آزرده و بی‌پناه، بی‌خانمان و آواره می‌شوند، صدها خانواده از هم می‌پاشد و میلیاردها دلار خسارت به مال و اموال و دارایی‌های عمومی فلسطینیان وارد می‌گردد. آیا نتیجه‌ای هم عاید حماس خواهد شد؟ بعید می‌دانم.
آیا همین‌که بگوییم طوفان الاقصی، افسانه‌ی شکست‌ناپذیری اسرائیل را در هم شکست، کافی است؟ کدام شکست؟ آیا امریکایی‌ها خواهند گذاشت اسرائیل بشکند؟ تازه اگر بشکند، بهای کشتار میلیونی وحشیانه‌ی اسرائیلی‌ها را چه کسی خواهد پرداخت؟ آیا واقعا ارزشش را داشت؟ آیا حقایق و واقعیت‌های ۷۰ سال گذشته، نتوانسته است بی‌نتیجه بودن حرکت‌های نظامی بخصوص در این ابعاد را به عقول فلسطینی نشان دهد؟
عالم سیاست، با عالم تخیل و رؤیا و آرمان‌های خیالی، فرق دارد. در عالم سیاست، باید با تئوری‌های علوم سیاست (ترفند و کلک و حقه و پلیتیک) پیش رفت و اگر طرف مقابل زورش از تو بیشتر است باید پاشنه آشیلش را پیدا کنی و با کمترین هزینه، بیشترین ضربه را بزنی، حتی اگر صد سال طول بکشد. اگر واقعیات سیاسی امروز جهان را نبینی و بخواهی مثل دوران هرکول‌ها یا گلادیاتورها رفتار کنی، خواهی نخواهی، نابود می‌شوی و هزاران انسان بی‌گناه را هم با خودت به نابودی می‌کشانی.
حالا فرض محال بگیریم که الآن آتش‌بس شود و اسرائیل هم پشت همین مرزهای غزه بماند و شرایط به قبل از ۷ اکتبر برگردد. خب که چه؟ چه اتفاقی افتاده؟ چه دستاوردی برای حماس و فلسطین بدست آمده؟
پاسخ خون هزاران انسانی را که در غزه و اسرائیل کشته شده‌اند، چه کسی می‌دهد؟ میلیاردها دلار خسارت مالی و جانی و زیرساختی در دو کشور را چه کسی جبران می‌کند؟ تازه این فرض محال است، خدا می‌داند تا پایان این کشتار حیوانی و وحشیانه‌ی اسرائیلی‌ها، شاهد چه فجایعی در دنیای انسانی خواهیم بود.
در پایان این مقال، یک نکته‌ی دیگر هم قابل تأمل است. بعضی‌ تحلیل‌ها وقتی این مؤلفه‌ها را کنار هم می‌گذارند، می‌گویند اسرائیلی‌ها و امریکایی‌ها خودشان این غائله را برنامه‌ریزی کردند تا بهانه‌ای برای قتل عام فلسطینیان و حماسیان داشته باشند و برای همیشه، حساب‌شان را با آنها تسویه کنند. اگر نقشه‌ی خودشان بوده، خیلی هوشمندانه بوده و اگر نقشه‌ی حماس بوده، یک محاسبه‌ی اشتباه بزرگ بوده که خسارات و هزینه‌های آن برای فلسطین، دنیای عرب و کل جهان جبران‌ناپذیر است.