چهار گام پیش‌تر؛ سخن را به عزت و سرفرازی «خراسان» آغاز کردیم «کز شرف؛ هست ایران: چِهر» و خراسان: «خالِ رُخِ زیبایِ او.» در بازگویی بنیان‌‌های تاریخی و فرهنگی «روز ملی خراسان»؛ گفتار سرآغاز را با بازشناسی «یادروزهای جغرافیایی» و پیوند آن‌ها با «هویت ملی» به بخش دوم رسانیدم.

نیشابور، شهر تاریخ است؛ دهلیز مشرق؛ کانون تحولات تاریخی خراسان؛ و شهر محدّثان بزرگ خراسانی. این بار، در بامدادن سده سوم هجری در «نقطه طلایی»ِ گذرگاه کوچ مهرآمیزترین و شورانگیزترین کاروان تاریخ، قرار می‌گیرد تا نقش شاینده شکوهی دیگر را بر کهن‎بوم بلندبالای برومند خورآسان ایران بنگارد.

«خاکِ پایی که سرمه‌یِ چَشمِ نیشابور شد ...»؛ این، عبارتی است که تاریخ‌نگار نیشابور -استاد فریدون گرایلی- یکی از زرّین‌ترین فصل‌های تاریخ نیشابور خراسان را با آن می‌آغازد: فصل مهرورزی مُدام که دمادم، خراسان را شکوه ‌بخشد و ارج ‌افزاید و چونانکه خراسان‌شناس فقید -استاد عبدالحمید مولوی- ‌نوشته است: «چون نیشابور جزو خراسان است ...»

یادکرد یک «رویداد ویژه» با «زمانِ رخداد»ِ مشخص؛ و دارای کارکرد هویتی و یا ترویجی در جامعه محلی، ملی یا فراملی و جهانی؛ بنیان‌ «یادروزها» را سامان می‌دهد. تعیین و برگزاری یادروز؛ به شناسایی درونمایه هم‌پیوند با آن، در افکار عمومی انجامیده و آن را در شمار نهاده‌ها و نمادهای ارزشمند جامعه، پایدار می‌سازد.