فرصتی به‌اندازه تقدیم دسته‌گلی که پدر و مادر سپیده توکلی تهیه کرده بودند و می‌خواستند برای آخرین بار روی سکوی به دختر قهرمانشان تقدیم کنند. اما نشد که نشد. تریبون در اختیار دیگران بود و بس. و سپیده ناظر و مبهوت از این همه نامهربانی. همان دختری که به خاطر درخشش‌اش در بازی‌های آسیایی اینچئون، برای اولین بار رقابت‌های پرش ارتفاع زنان پخش مستقیم شد، یک‌شنبه شب در جریان مرحله سوم و پایانی مسابقات دوومیدانی قهرمانی کشور در مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب با یک مراسم مختصر و شاید بهتر بگوییم محقر از تمام اولین‌هایی که برای دوومیدانی زنان ایران رقم زد، خداحافظی کرد. با این‌حال اما فدراسیون دوومیدانی حتی تا واپسین ساعات اداری دیروز خبری مبنی بر خداحافظی توکلی روی سایتش منتشر نکرد. حال آن‌که این دوومیدانی‌کار بارها و بارها رکوردهای ملی ۳ ماده را جابه‌جا کرده و از این حیث رکورددار بود! او در بازی‌های آسیایی دوحه، اینچئون و جاکارتا حاضر بود و جزو دختران پیشرو دوومیدانی ایران محسوب می‌شد.
مراسم خداحافظی‌ام ۱۵ ثانیه هم نبود
دختری که با این کارنامه ورزشی قوی، حسرت یک خداحافظی محترمانه به دلش ماند تا در مصاحبه با خراسان حرفهای قابل تاملی بزند: «۱۵ سال در ورزش بودم و با توجه به اتفاقاتی که طی سال‌های اخیر در دوومیدانی ایران رخ داد، تصمیم گرفتم خداحافظی کنم. اما متاسفانه آن‌طور که باید و شاید مراسم خداحافظی‌ام برگزار نشد. درحالی که توقع داشتم بعد از این‌همه زحمت و سختی که کشیدم، خداحافظی خوشایندی داشته باشم ولی مراسم به‌قدری کوتاه بود که فرصت انجام هیچ کاری را نداشتم.»
گلی که بعد از مراسم به توکلی رسید
او که حتی اجازه صحبت کردن در مراسم خداحافظیاش را هم نداشت، می‌گوید: «۱۵ سال زحمت کشیدم اما مراسم خداحافظی‌ام حتی ۱۵ ثانیه هم طول نکشید. حتی ۱۵ ثانیه هم به من اجازه صحبت کردن ندادند. شرایط طوری بود که پدر و مادرم نتوانستند پای سکو بیایند و گلی که برایم خریده بودند را به من بدهند. مراسم سریع تمام شد و خانواده‌ام مجبور شدند بعد از مراسم، دسته‌گل‌شان را به من هدیه کنند! فکر می‌کنم این آخرین بی‌احترامی‌ای بود که می‌شد طی این ۱۵ سال به من بشود و با این اتفاق، نوار بی‌احترامی‌هایشان نسبت به من تکمیل شد.»
بعد از خداحافظی به آرامش رسیدم
شاید به‌خاطر همین اتفاقات است که سپیده حالا از خداحافظیاش احساس آرامش دارد: «از این‌که خداحافظی کردم ناراحت نیستم، بلکه احساس رضایت و آرامش دارم چون طی این ۱۵ سال چیزی کم نگذاشتم و به هر‌چه می‌خواستم رسیدم. با تمام محدودیت‌ها و سختی‌ها هم جنگیدم. این تصمیم را با عقل و قلبم و با مشورت با اعضای خانواده و همسرم گرفتم. امیدوارم از این به بعد جای دیگری بتوانم به ورزش کمک کنم.»
رویای پروازم را محقق کردم
به او می‌گوییم، چه چیزی می‌خواستی در مراسم خداحافظی‌ات بگویی که فرصت ندادند؟ از این تریبون حرف‌هایت را بزن. می‌خندد و می‌گوید: «می‌خواستم بگویم خداحافظی همیشه سخت است. همان‌طور که یک روز شروع می‌کنیم، یک روز هم باید تمام کنیم. پس چه بهتر است که این شروع و پایان دست خودمان باشد. ۱۵ سال برای هر ورزشکاری یک عمر است و من خوشحالم که طی این مدت، هیچ‌گاه از مسیرم دور نشدم. من با دوومیدانی توانستم رویای پروازم را محقق کنم. من با لقب دختر پرنده ایران، در ورزش شناخته شدم و شناخته شدن با این لقب برایم خوشایند است. می‌خواهم از خانواده‌ام تشکر کنم چون اگر آن‌ها نبودند، من هم در این جایگاه نبودم. از مربیانم که تمام این سال‌ها برای من زحمت کشیدند، تشکر می‌کنم و البته از همسرم که همیشه برای من زحمت کشیده.»
برنامه خاصی برای آینده ندارم
توکلی اما فعلا برنامه خاصی برای آینده ندارد: «درحال حاضر برنامه خاصی ندارم. طی ۵، ۶ سال اخیر هم سرمربی تیم باشگاهی دانشگاه آزاد در لیگ باشگاهی بودم و هم ورزشکار. سرمربی بودنم همچنان ادامه دارد و امیدوارم بتوانم از تجربیاتم چه در کادر اجرایی و چه کادر مربی‌گری استفاده کرده و باز هم به ورزش بانوان کمک کنم.»
مدام می‌گفتند تو پیر شده‌ای!
او به عنوان فردی که لطمات زیادی از شیوه مدیریت فدراسیون دوومیدانی خورده، پیشنهادی هم درخصوص مدیریت بهتر این فدراسیون ارائه می‌کند: «فکر می‌کنم قبل از هر چیز احترام گذاشتن به ورزشکار در اولویت است. حتی اگر یک فدراسیون نتواند هیچ حمایت مالی و امکاناتی از ورزشکارانش داشته باشد، این‌که یک رئیس فدراسیون به ورزشکارانش احترام بگذارد و آن‌ها را بزرگ بداند، اقدام مهمی است. به شخصه این ۴ سال اخیر بسیار اذیت شدم، چون اوج دوران ورزشی من به دورانی خورد که هیچ احترامی برایم قائل نبودند و در طول این ۴ سال اخیر، مدام به من می‌گفتند تو پیر شده‌ای و باید خداحافظی کنی!»
می‌خواستم محترمانه بروم که نشد
حال آن‌که توکلی مدعی است در همین ۴ سال هم رکورد ملی زده: «درحالی این حرف‌ها را به من می‌زدند که در همین ۴ سال گذشته، ۴، ۵ رکورد ملی را جابه‌جا کردم، ۴ مدال آسیایی گرفتم(سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸)، از سال ۲۰۱۸ تا الان هم بدون مربی رها شدم. در این مدت هم تمرین نمی‌‌کردم اما در مسابقات شرکت می‌کردم و باز هم اول می‌شدم. دیگر صلاح دیدم شاید از این به بعد دیگر بودنم بی‌احترامی به خودم باشد. می‌خواستم محترمانه خداحافظی کنم که آن اتفاق هم نیفتاد.»
رکوردهای ملی
پرش ارتفاع یک متر و ۸۴ سانتی‌متر، هفت‌گانه ۵۴۴۳ امتیاز، پرش ارتفاع داخل سالن یک متر و ۸۳ سانتی‌متر، پنج‌گانه ۴۰۳۸ امتیاز.
گوشه‌ای از افتخارات
مقام ششم۶۰ متر با مانع بازی‌های آسیایی داخل سال ۲۰۰۷، مقام هفتم پرش ارتفاع بازی‌های آسیا داخل سالن ۲۰۰۷، مقام ششم هفت‌گانه بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰، مدال برنز پنج‌گانه داخل سالن ۲۰۱۲، مقام پنجم پنج‌گانه داخل سالن ۲۰۱۴، مقام ششم هفت‌گانه بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴، مدال نقره پنج‌گانه داخل سالن ۲۰۱۶، مدال نقره ۴ در۴۰۰ متر داخل سالن ۲۰۱۴، مدال طلای پنج‌گانه داخل سالن آسیا ۲۰۱۸، مدال نقره پرش‌ارتفاع داخل سالن آسیا ۲۰۱۸، مقام هفتم پرش ارتفاع بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا.
- منبع خبر : خراسان
