شب عروسی وقتی پدرم دستم را در دستان شایان گذاشت با بغض و اندوه گفت: راضیه جان با لباس سفید به خانه بخت می روی با کفن هم باید بیرون بیایی!! اگر زندگی با نو نساخت سعی کن تو با زندگی بسازی و آن شب تنها چیزی که به ذهنم خطور نکرد ترک کردن خانه بخت با کفن جگر گوشه ام بود.