جروبحث که بالا گرفت، مثل همیشه زن برای آنکه بچه‌ها از داد و فریادهای مرد درامان بمانند، گوشه حیاط رفت. کاری که همیشه می‌کرد، داد و فریادهای او برایش عادی شده بود. شیشه که مصرف می‌کرد، دیگر هیچ چیز برایش مهم نبود، حتی بچه‌ها. اما مرد قصد نداشت دعوا را تمام کند، زن گوشه حیاط سامیار را بغل کرده بود و راه می‌برد تا آرام بگیرد که بوی دود تمام حیاط را پر کرد. روسانا به داخل دوید.

کلمه «آبرو» از زمانی که وارد زبان آدمی شده، یک تنه بیشتر از جنگ‌های جهانی در دنیا قربانی گرفته است. قربانیانش گاهی مرد اما اغلب زن‌ هستند. زنان و دخترانی که واژه «ناموس» را با خود یدک می‌کشند و اگر ناموسشان ناپاک شود، آبرو از کف داده‌اند. همانی که نقشه قتلشان را طرح‌ریزی می‌کند؛ گلوی دختری را می‌فشارد، چاقویی در قلبش فرو می‌کند یا اسیدی بر چهره‌اش می‌پاشد. رومینای 14 ساله قربانی دیگراین پدیده اجتماعی «آبرو» در ایران است.