دکتر امیرحسن ذبیحی، پزشک و البته شاعر. شعر را از کودکی شروع کرده است، هنوز از آن زمان دستنوشته‌هایی با همان حال و هوای کودکی و انقلاب و جنگ دارد. عضو انجمن شعر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کشوری بوده و در خاطر دارد خیلی ذوق کرده بود که سال سوم دبستان برای اش از تهران جزوه آموزشی آمد و ایشان را به عنوان یک شاعر مورد خطاب و نقد قرار داده بودند.
در باره خودش اشاره دارد:
آن روزها گذشت و در دوره دبیرستان، شعر من به دنیای شاعرانگی بیشتر پا گذاشت. دهه شصت بود و سروش نوجوان با حضور قیصر امین‌پور غوغا می‌کرد و من مشتری پروپا قرص این مجله بودم. دهه هفتاد دانشجوی پزشکی شدم، دهه‌ای که در آن انجمن های دبی در مشهد از حوزه هنری سازمان تبلیغات تا روزنامه قدس، توس و… انجمن شعر پزشکی می‌درخشیدند. شاعران جلسات ما آقای دکتر منوری، دکتر اکرامی، سپاهی لائین، محمد رمضانی فرخانی، آرش شفاعی و… بودند که هرکدام، هم اکنون در دنیای ادبیات، هنوز نیز فعالیت جدی دارند. شعرهای من در آن زمان اغلب نو و سپید بود با چند غزل. مدت‌ها به فکر چاپ آنها بودم و انشالله یک روز آنها را چاپ خواهم کرد.
تازه ترین مجموعه شعر دکتر امیر حسن ذبیحی، پزشک و شاعر
پزشکی و اشتغال به کار و زندگی ، مدتی ایشان را به سکوت شاعرانگی برد، تا اینکه دوباره از چند سال دوباره حال و هوای سرایش به سراغ شان آمد و این دفعه با غزل. غزل هایی که حاصل یک دوره سکوت بودند و به نوعی تمام نگفتن های آن چند ساله را جبران کردند.
و حالا این مجموعه غزل با نام ” نت های سرگردان” پیش روی شماست.
نمونه ای از اشعار ایشان:
امیدواری
با تو بودن زیر باران بهاری، بهتر است عشق چون تکرار شد، تکرار کاری بهتر است
آمدم من در پی ات آهو به آهو با غزل گر غزال چشم تو گیرد شکاری بهتر است
نغمه یِ سازت صدای قرن ها دلدادگی است چون که می سازم به سازت، سازگاری بهتر است
دل ،گریزان است از دلواپسی، حرفی بزن گفتگوی ساده از این بیقراری بهتر است
گاه در بیداری و گاهی به خوابم می روی گاه گاهی دیدنت، قول و قراری بهتر است
چون سلامی بر زبان داری و روی خوش بس است با چنین کَژ مسلکانی بردباری بهتر است
هر خیال خام را الزام پاسخ نیست ،گاه در سکوت خویش ماندن افتخاری بهتر است
پیش تدبیر ظریف و رهگشایت نازنین با کلاف غصه ها امّیدواری بهتر است
