سعید صفارائی – خبرنگار
دولت پزشکیان که با شعار وفاق و همبستگی ملی پا به عرصه سیاست گذاشت، امروز درگیر تناقض‌هایی است که بیش از پیش بر روند اجرایی و مدیریتی آن سایه افکنده است. اگرچه این دولت توانسته در عرصه‌هایی مانند بهداشت و آموزش قدم‌های قابل توجهی بردارد، اما عملکرد آن در برخی حوزه‌های کلیدی، به‌ویژه سیاست خارجی و مدیریت داخلی، نقدهای بسیاری را به همراه داشته است.
یکی از نمودهای بارز این وضعیت، انتشار ویدئوی مصاحبه محمدجواد ظریف با فرید زکریا در صفحه یوتیوب داووس، مجمع جهانی اقتصاد، و واکنش‌های گسترده به آن است.
محمدجواد ظریف، به عنوان یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های دیپلماسی ایران و وزیر امور خارجه در دولت پزشکیان، در این مصاحبه با صراحتی قابل تحسین از دیدگاه‌های ایران درباره مسائل جهانی و منطقه‌ای سخن گفت. حضور او در این گفتگو که یکی از پربیننده‌ترین ویدئوهای اجلاس داووس شد، توانست بازتاب وسیعی در رسانه‌های جهانی پیدا کند. ظریف با استدلال‌هایی محکم و استنادی، سعی در ترسیم چهره‌ای روشن از سیاست‌های دولت پزشکیان داشت؛ سیاست‌هایی که به زعم او بر اساس تعامل سازنده با جهان و اجتناب از تقابل‌های بی‌نتیجه شکل گرفته‌اند. اما این رویکرد نه تنها در داخل با استقبال عمومی روبه‌رو نشد، بلکه موجی از انتقادها را از سوی جریان‌های مخالف دولت، به‌ویژه اصول‌گرایان و اعضای جبهه پایداری، به دنبال داشت.
جبهه پایداری که همواره با دیدگاهی تند و غیرسازش‌کارانه در قبال روابط بین‌المللی شناخته می‌شود، بلافاصله پس از انتشار این مصاحبه، حملاتی تند را علیه ظریف و دولت پزشکیان آغاز کرد. آنها این گفتگو را نمادی از ضعف در برابر غرب تعبیر کردند و مدعی شدند که ظریف در داووس، بیش از آنکه از منافع ملی دفاع کند، به دنبال جلب توجه و مقبولیت جهانی بوده است. این انتقادها، با لحنی آمیخته به اتهام‌زنی و تحقیر، بار دیگر فضای سیاسی کشور را متشنج کرد و نشان داد که وفاق ادعایی دولت پزشکیان، در سایه سنگین نفاق داخلی به حاشیه رانده شده است.
دولت پزشکیان از آغاز فعالیت خود تلاش کرده است تا سیاستی مبتنی بر اعتدال و گفت‌وگو را در پیش بگیرد. این رویکرد که در ظاهر با استقبال بخش‌هایی از جامعه مواجه شده، در عمل نتوانسته اختلاف‌های عمیق میان جناح‌های سیاسی را کاهش دهد. ماجرای مصاحبه ظریف، تنها یکی از نمونه‌های پرشمار از این تناقض‌هاست. در حالی که دولت به دنبال تقویت دیپلماسی عمومی و ارائه تصویری منطقی از ایران در عرصه جهانی است، در داخل با مخالفت‌های شدیدی از سوی مخالفان روبه‌رو می‌شود. این تناقضات نه تنها مسیر پیشرفت دولت را دشوار کرده، بلکه جامعه را نیز درگیر شکاف‌هایی عمیق‌تر از گذشته کرده است.
واکنش‌های گسترده و شدید جبهه پایداری به مصاحبه ظریف، تنها بخشی از انتقادهای ریشه‌دار این جریان به دولت پزشکیان است. آنها نه تنها سیاست خارجی این دولت را ضعیف و سازش‌کارانه می‌دانند، بلکه در مسائل داخلی نیز عملکرد آن را زیر سؤال می‌برند. یکی از مواردی که همواره مورد تأکید اصول‌گرایان بوده، عدم توجه کافی دولت به اصول و ارزش‌های انقلابی است. این گروه با تکیه بر شعارهایی که اغلب بر پایه تقابل با غرب استوار است، تلاش دارند تصویری از دولت پزشکیان به‌عنوان دولتی دور از آرمان‌های انقلاب ارائه دهند. این در حالی است که دولت، در پاسخ به این اتهامات، بر لزوم توجه به واقعیت‌های جهانی و اجتناب از سیاست‌های تنش‌زا تأکید دارد.
در این میان، واکنش افکار عمومی نیز به این ماجراها قابل توجه است. بسیاری از مردم، به‌ویژه نسل جوان، از عملکرد ظریف در عرصه بین‌المللی حمایت کرده و او را نماینده‌ای شایسته برای بیان مواضع ایران می‌دانند. اما شکاف میان افکار عمومی و نخبگان سیاسی، بار دیگر خود را در این ماجرا نمایان کرد. در حالی که بسیاری از مردم از دیپلماسی فعال و سازنده دولت استقبال می‌کنند، جناح‌های سیاسی مخالف، با برجسته‌کردن نقاط ضعف و تأکید بر اشتباهات احتمالی، تلاش دارند دستاوردهای دولت را کم‌اهمیت جلوه دهند.
ماجرای مصاحبه ظریف در داووس و واکنش‌های گسترده به آن، نمادی از چالش‌های عمیقی است که دولت پزشکیان با آن روبه‌رو است. دولتی که با شعار وفاق ملی پا به میدان گذاشت، امروز درگیر نفاق‌هایی است که بیش از پیش مسیرش را دشوار کرده است. شاید برای برون‌رفت از این وضعیت، دولت نیازمند بازنگری جدی در رویکردهای خود باشد؛ بازنگری‌ای که بتواند هم اعتماد عمومی را جلب کند و هم مخالفان سیاسی را، حداقل تا حدی، به سمت همراهی با سیاست‌های کلان کشور سوق دهد.