کتاب «تالار قندریز: تجربه‌ای در عرضۀ اجتماعی هنر» مجموعه‌ای از اطلاعات راجع به یک کانون هنری‌ست که در سال‌های ۱۳۴۳_۱۳۵۷ فعال بود. کتاب به کوشش رویین پاکباز و حسن موریزی‌نژاد و توسط نشر حرفه هنرمند منتشر شده است.

تالار قندریز در تاریخ هنر معاصر ایران نهاد مهمی است. جایی که بسیاری از هنرمندان شاخصِ سال‌های بعد ارائه‌ی کار خود را آنجا آغاز کردند، و در روزهایی که هنرمندان گرافیست یا عکاس، برخلاف نقاشان، مجالی برای ارائه‌ی مستقل آثار خود نداشتند، در تالار آثاری از رسانه‌های گرافیک و تصویرسازی و عکاسی از داخل و خارج از ایران به نمایش در می‌آمد. همچنین فعالیت مستمر تالار در نقدنویسی و تألیف و ترجمه‌ی متون هنر هم شروع پدیده‌ی تازه‌ای در هنر ایران بود.

تالار قندریز مخاطب خود را قشر وسیعی از اجتماع می‌دید و خود را مکلف به نوشتن اظهاریه و بیانیه برای مخاطب ناآشنا به هنر می‌دانست. تالار قندریز از معدود نهادهایی در تاریخ معاصر ماست که از آغاز فعالیت به اهمیت آرشیو کردن و ثبت و نگهداری اسناد فعالیت خود واقف بود و این کتاب خود نشانه‌ای بر این مدعاست. (این در حالیست که حتی نهادهایی چون کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و موزه‌ هنرهای معاصر آرشیو مرتبی از فعالیت‌های خود ندارند.)

تالار قندریز یک نمونه‌ی مطالعاتی استثنایی برای فهم فاصله و موقعیت فیگور روشنفکر_هنرمند نسبت به جامعه‌ی بزرگ‌تر، و جامعه‌ی بزرگ‌تر نسبت به اوست. تاریخ تالار تاریخ تحولات نوعی از روشنفکری ایران در دورانی حساس است. از قرار و مدارهای فعالان سیاسی در تالار، تا میزبانی از جلسات کانون نویسندگان، تا زندگینامه‌ی افراد مؤسس و مؤثر در آن که بعدها هر کدام چه در سیاست و چه در فرهنگ منشاء تحولات و حرکت‌های بسیار بودند که بگذریم، روایت تالار را می‌توان درون گفتمان «روشنفکر» ایرانی آن دوران خواند؛ روشنفکر متعهدی که رسالتش را جبران عقب‌ماندگیِ تاریخی ایرانیان می‌دانست؛ نسبت به تحولات سیاسی_اجتماعی جامعه‌ی خودش و جهان حساس بود و خود را موظف به واکنش به آن می‌دید. تجربه‌ی آنها هر نتیجه‌ای که داشت، تجربه‌ی افرادی از نسل دهه‌های چهل و پنجاه بود که ایمان افسریان در مقدمه‌ی کتاب به طور مبوسط آن را شرح می‌دهد.

مطالعه‌ی کتاب تالار قندریز ضرورت اندیشیدن به پرسش‌ها، دغدغه‌ها و تردیدهایی را پیش می‌کشد که تا امروز بر سر مسیر هر کنش‌گر فرهنگی پابرجاست. این که معنای اخلاق برای یک کنش‌گر فرهنگی چیست؛ این که چگونه قدیم به جدید پیوند می‌خورد؛ این که چگونه و چه پتانسیل‌های فرهنگی با تحریک اتفاقات روز فعال می‌شوند؛ و این که چگونه نهادی ساخته و پاسداری می‌شود و دست آخر چرا از هم می‌پاشد.

در این کتاب چگونگی شکل‌گیری این کانون، روند و دامنه‌ی فعالیت‌ها و دیدگاه‌های گردانندگان آن در قالب دو مطلب «تالار از آغاز تا پایان» و «تالار: نمود یک آرمان (گفت‌وگوی پاکباز، جودت، مسلمیان، موریزی) آمده است. و بخش پیوست‌های کتاب نیز فهرست کاملی از کارنماها و انتشارات، و گزیده‌ای از نوشته‌ها و پوسترها را شامل می‌شود.