حسین صومعه
رسانه ها شامل شبکه های رادیویی و تلویزیونی، خبرگزاریها، وبگاهها و کانالهای خبری و … با نگاه به نقش اصیل اطلاع رسانیشان نقش «نورافکن» را در جامعه بازی می کنند. رسانه ها در روند طبیعی کارشان که شناسایی، بررسی، پی جویی و اطلاع رسانی رویدادها، مسائل
و دغدغه های جامعه است علاوه بر روشنگری مسائل و گسترش آگاهی در میان توده های مردم، ایجاد حس عمیق وابستگی به جامعه و سرزمین -که نتیجه نهایی آن گسترش مشارکت همگانی است، همچون دستیاری سختکوش، زبردست، کارساز، همیار مسولان و گردانندگان جامعه اند.
پس بیراه نیست که صاحبنظران توسعه، گام گذاشتن در راه توسعه را (آن هم در جهان به شدت اجتماعی شده امروز) بدون حضور و فعالیت پویا و پیوسته رسانه ها؛ دشوار و حتی غیر ممکن می دانند. رسانه، همچون فرهنگ و در کنار و پشتیبانگر آن، «زیرساخت نرم افزاری توسعه» است.
رسانه ها؛ مسائل و دغدغههای جامعه را استخراج کرده و در قالبی مفید و معنادار، به اطلاع مردم و مسولان می رسانند؛ شاید به تعبیری تلویحی بتوان گفت که رسانه ها جامعه را به جامعه، دوباره و دیگرباره و چند و چندین باره (و البته از زوایای گوناگون) می شناسانند و واقعیتهای موجود را همچون آینه ای باز می تابانند. رسانه ها با توجه به بُرد و گستره پوشش مکانی (جغرافیایی: محلی، منطقهای، ملی و بین المللی) خود حوزه های بازتابش (یا اطلاعرسانی = تاثیرگذاری) گوناگونی دارند. رسانه های محلی به سبب وجود علقه ها و روابط و پیوندهای گسترده در میان جامعه هدف؛ نقشی بی بدیل در بازنگری و سر و سامان دادن به مسائل محلی و فرهنگسازی مبتنی بر مقتضیات خاص بومی دارند. اما در شرایطی دیگر؛ اطلاع رسانی و پیگیری مسائل توسعه ای محلی که زمینه ها و بسترهای منطقه ای و ملی دارند، چندان در حوزه کارسازی رسانه های محلی نیست! مصداقی از این مصرع معروف: «آنچه البته به جایی نرسد فریاد است».
بُرد رسانه باید با آستانه دریافت مخاطب، همگام باشد.
به عبارت دیگر: برای طرح و پیگیری مسائل توسعه در گستره کشوری و ملی، بهره گیری از رسانه هایی که گستره پوشش و حوزه نفوذ و تاثیرگذاری ملی دارند، ناگزیر است.
همه ظرفیتهای نیشابور
در نگاهی کلی به سخنان پیش گفته و در پیوند با نیشابور؛ چنین به نظر میرسد که شهرستان ما با فعالیت چندین نشریه چاپی و پایگاه خبری حائز طیف های فکری و نگرش های توسعه ای گوناگون؛ از دیدگاه رسانه های محلی (نسبت به منطقه ای که در آن قرار داریم،) در وضعیت مطلوب و ممتازی قرار دارد.
در حوزه رسانه های منطقه ای و کشوری نیز خبرنگاران همکار با این رسانه ها، مسائل شهرستان را در معرض پوشش فرامحلی و کشوری قرار می دهند. هر چند به نظر می رسد برای فعالیت منسجم تر، هم گراتر، هم افزاتر و هم صداتر این بخش از فعالیتهای رسانه ای نیشابور، شاید
بتوان تمهیداتی اندیشید: بخشی از این تمهیدات، معطوف به تعاملات صنفی و ارتباطات میان جامعه خبرنگاران این حوزه؛ و بخشی دیگر، چشم انتظار حمایتهای بیشتر مسولان شهرستان در راستای تقویت بیشتر جامعه شریف، کوشش گر و تاثیرگذار دروازه بانان اطلاعرسانی نیشابور بزرگ است.
اگر می خواهیم روند و جهت و کیفیت توسعه نیشابور امروز را هم گام و هم تراز با جایگاه موردانتظار از نیشابور به پیش ببریم؛ چارهای به جز نیرومندسازی تیم خبری و اطلاع رسانی نیشابور بزرگ (جامعه دستاندرکاران رسانه) نداریم. این کوششگران، بازتابنده صدای مردم، هدایتگر
مساعی نخبگان و نیرومندساز مواضع خردمندانه مسولان دلسوز، در گستره شهرستانی، استانی و کشوری اند؛ تحول در کیفیت و کمیت فرایند توسعه نیشابور را بی هیچ تغییر در صداها، اندیشه ها و جهت گیریهای نیشابوریان (اعم از مردم و نخبگان و مسولان) چگونه می نوان انتظار داشت؟!
می دانیم تبیین و تعیین آنچه تاکنون گفته شد؛ یک کار به معنای واقعی «تیمی،» و مستلزم «تعامل فکری» و «اشتراک مساعی» در میان یکایک اعضای «جامعه خبری و اطلاع رسانی نیشابور بزرگ» در یک مرحله و گسترش این هم افزایی و هم گرایی به جمع تدابیر و حمایتهای یکایک مسولان دلسوز شهرستان در مرحله سامان یافته تر است.
برای توسعه نیشابور؛ برای «نیشابور» شدن این نیشابور، باید یکصدا و همصدا شد. به این اشاره بسنده کنیم: «نیشابور،برای توسعه و تعالی خود به همه ظرفیتهای خود نیاز دارد؛ یکایک دستاندرکاران حوزه خبر و اطلاعرسانی از جمله ظرفیتهای اصیل و واقعی نیشابورند.
چرا اختلاف سلیقه ها باید نیشابور را از ظرفیتهای واقعی اش، محروم کند!؟
آنجا که نام نیشابور در میان است به خردمندی و دلسوزی، توانمندیهای یکدیگر را به رسمیت بشناسیم.
