امروز روز تولد پدر شعر نو فارسی علی اسفندیاری یا همان نیما یوشیج معروف است. سر صدای دوستداران عرصه تجدد به واسطه شاید ویروس منحوس کرونا خوابیده است وگرنه خیلی ها در ادبیات فارسی با بر سرزبان انداختن نیما برای خود نمایی درست کرده اند و حالا خاموش هستند. این گونه که ما به انتخابات و انتصابات برون‌مرزی توجه میکنیم کاش به بزرگان عرصه ادب و فرهنگ سرزمین مان نیز توجه می نمودیم. هیچ شاعری به اندازه نیما نتوانسته عرصه‌های تنگ‌نظری سنت زدگان شعر کلاسیک را با جهان نگری و ایدئولوژی جدید بیامیزد و شعر را از بن بست ناخواسته تکرار در قواعد عجیب و غریب کلاسیک رها کند و ما را به گستره عظیمی از درک ها و دریافت ها برساند تا اینکه نفس تازه شعر فارسی راه خود را مجدداً به عرصه جهانی پیدا کند.

 همانگونه که همگان مستحضر هستند توسط تلاش‌های بی‌وقفه استاد سیروس طاهباز نیما به این سرزمین مجدد معرفی شد. البته پیش از آن نیز اساتید و بزرگواران زیادی در این راه تلاش هایی نمودند. از آغاز دوران تحول شعر فارسی تا کنون، بعد از ملک‌الشعرای بهار هیچ کس نتوانست این گونه اثرگذار و اثربخش شعر ما را شعر فارسی را از تکرار ها و تقلید های خواسته و ناخواسته از حافظ و سعدی و مولانا رهایی بخشد. نیما یک مسئله است و شاگردان پس از نیما شاگردان طراز اولی همچون اخوان ثالث، احمد شاملو، سیاوش کسرایی، نادرپور، توللی، فروغ فرخزاد…و دیگران در این عرصه همه و همه از شاگردان این مرد بی بدیل شعر فرسی محسوب می شوند.

۲۱ آبان روز تولد نیمایی است که نام آوری خود را در عرصه شعر و ادب چنان درخشان و چنان اثربخش و اثرگذار بر جای گذاشت که پس از وی شعر فارسی راه جدیدی را از نوع شعر شاملویی و شعر سپید برای خود گشود و شعر ما از در آستانه سقوط به در آستانه صعود شاملو رساند.

 همانگونه که پیشتر ها و پیش از این نیز بدان اشاره شد و شاید بهتر بود روز ملی شعر فارسی را روز تولد نیما یوشیج قرار بدهند؛ اما برعکس انتظار بسیاری… نیما به نوعی در هاله‌ای از فراموشی در حال فرو رفتن است. نیما عصر تجدد و طلایی شعر فارسی را با چنان ظرافت و ذکاوتی به هم آمیخت که شاگردان پس از شاگردان اولیه وی نیز همچنان مورد توجه قرار گرفتند و قرار خواند گرفت.

بعد از نیما شعر فارسی توانست رهیافت های جدی و جدیدی را دنبال کند. تکوین شعر و نقش شعر نو و شعر نیمایی توانست بُعد های زیادی را فراسوی ادبیات بگشاید. با این حال به مناسبت این روز بزرگ و این شاعر گرامی نام و خاطره اش را با قطعه شعری از وی زنده می داریم:

داروگ

**

خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشت همسایه.
گر چه می گویند: «می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران.»
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
 بر
بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می ترکد
ـــ چون دل یاران که در هجران یاران ـــ
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟

نیما یوشیج