در این یادداشت آمده است : کمبود دارو، تجهیزات پزشکی و امکانات درمانی برای نجات جان بیماران کرونایی در شهرهایی همچون مشهد که از همان نخســتین روزهای شیوع ویروس کووید ۱۹و موج اول و دوم این بیماری، دارای وضعیتی خطرناک بوده و هست، به عنوان یکی از اصلی ترین دغدغه های مردم و مســئولان مطرح بوده اســت.

این دغدغه اما با اعلام خبر مــرگ ۱۰بیمار کرونایی بستری در بیمارســتان نیشابور به دلیل قطع اکسیژن، حالا به ترس و وحشتی واقعی بدل شده که بیش از همه، نزدیکان و بســتگان بیماران را نگران کرده است؛ تفاوتی هم نمی کند که اهل کدام شــهر باشند و یا عزیزشان در کدام بیمارستان بستری شده باشد.

به گفته نماینده نیشابور، این اتفاق دهشتناک در زمان حضور معاون وزیر بهداشــت در بیمارستان این شهر رخ داده است؛ یعنی زمانی که مسئولان محلی از دانشگاه علوم پزشکی گرفته تا مدیران و کارکنان بیمارســتان، تمام تلاش خود را به کار گرفته و مراقب بوده اند تا اتفاقی ناگوار رخ ندهد که آبرویشان نزد معاون وزیر برود و موقعیت شــغلی و آینده کاریشان در معرض خطر قرار بگیرد.

جالب آنکه فرماندار نیشابور در پاسخ به اظهارات خانم چنارانی، قطع دســتگاه اکسیژن را تکذیب کرده و گفته است که در زمان بروز این فاجعه در بیمارستان حضور داشــته و تأکید کرده حتی یک دقیقه از اکســیژن بیمارستان قطع نشده و هر کسی که مدعی است یک دقیقه قطع شده، میتواند بیاید از او جایزه بگیرد!

ادامه سخنان عالیترین مقام دولتی در نیشابور در توضیح این ماجرا نیز قابل توجه است: «فیلتر دستگاهی که یک ماه قبل آمد، به دلیل اینکه بار زیادی از آن کشیدیم، جواب نداد. ما در فروردین نیز دستگاه نداشتیم اما چطور به ۱۹۶ بیمار اکسیژن رســاندیم؟ در عرض دو ساعت حدود ۸۰کپسول را از سطح شهرســتان جمع آوری کردیم؛ دو ساعت دو ساعت از مجمع دهیاریها اکســیژن با خلوص ۹۹درصد آوردیم و ظرف ۴۸ ساعت توانستیم دستگاه را مجدد به کار بگیریم.»

این سخنان هرچند به ظاهر ادعای نماینده نیشابور را تکذیب میکند اما تأیید تلویحی مرگ بیماران به دلیل نبود اکسیژن را همراه دارد؛ چراکه فرماندار محترم به خرابی فیلتر دستگاه اکسیژن اشاره دارد.

اینکه بیمارستان شهر بزرگی چون نیشابور تنها یک منبع تأمین اکســیژن داشــته باشد و زندگی تمام بیماران هم به یک فیلتر وابسته باشد، قابل تأمل و سؤال برانگیز است.

در حالی که به طور قطع در مورد برق بیمارستان چنین نیست و حتماً دستگاه و منبع تولید برق کمکی و اضطراری وجود دارد.

اینکه فرماندار منکر قطع اکسیژن شده و بلافاصله اما خبر از جســتجوی گسترده برای یافتن و قرض گرفتن کپسول اکسیژن می دهد نیز جالب است؛ اگر این تعداد بیمار کرونایی به خاطر قطع اکســیژن فوت نکرده اند، کاش علت مرگ آنها را هم اعلام میکردند وگرنه، چه فرقی میکند که چگونه اکسیژن حیات بخش بیماران قطع شود؛ اینکه اکسیژن باشد ولی به دلیل خرابی فیلتر به بیمار نرسد، بار مسئولیت مســئولان را کم نمیکند.

همه ما میدانیم که اوضاع کنونی همه گیری کرونا، تعداد مبتلایان و بستری شده ها قابل مقایسه با فروردین ماه نیســت و عقل و منطق حکم میکرده برای شــرایط خاص کنونی برنامه ریزی و اقدام های خاص تری در دستور کار مسئولان قرار می گرفته است.

مگر یک انســان چند ثانیه و یا حداکثر چند دقیقه میتواند بدون اکسیژن دوام بیاورد که شما فراهم کردن نخستین سری کپسولهای اکسیژن طی دو ساعت را از تلاشهای افتخارآمیز خود قلمداد می کنید؛ چرا برای مواقع اضطراری (اینچنینی) تعدادی کپسول در اتاقهای بستری بیماران قرار نداشته است؛ موضوعی که می بایست مسئولان برایش پیشبینی های لازم را داشــته و از قبل چاره اندیشی می کردند تا به سادگی جان ۱۰بیمار از دست نمیرفت و خانواده های بسیاری اینچنین داغدار عزیزانشان نمی شدند.

حالا هم ترسمان این است که با رفع عیب دستگاه اکسیژن بیمارستان و بازگردانده شدن کپسولهای امانتی جمع آوری شده از سطح شهر نیشابور، دستگاه اکسیژن بیمارستان چند روز بعد بار دیگر زمین گیر شــود و باز جــان عده ای دیگر در معرض خطر قرار گیرد.

امید است برای جلوگیری از این اتفاق تمهیدات لازم اندیشیده شود.