سودابه جعفری
مدیر مسئول
در سکوت شب‌های مرزی، میان کوه‌ها و دشت‌های بی‌پایان، دختران افغان در مسیر فرار از جهنمی که طالبان برایشان ساخته‌اند، به کابوسی دیگر گرفتار می‌شوند. قاچاقچیان انسان، که در هرج‌ومرج حاکم بر افغانستان پرچم سودجویی خود را برافراشته‌اند، با فریب و نیرنگ، خانواده‌ها را از هم جدا می‌کنند. یک لحظه غفلت، یک قدم اشتباه، و دختران از آغوش پدران و برادرانشان ربوده می‌شوند، تا در تاریکی سرنوشتی تلخ اسیر شوند.
روزنامه‌ی ۸ صبح در گزارشی تکان‌دهنده، روایت کرده است که چگونه قاچاقچیان، مردان را با حیله‌های مختلف از زنان جدا می‌کنند تا آن‌ها را در معرض سوءاستفاده‌های جنسی قرار دهند. گاه به بهانه‌ی پرت کردن وسایل، گاه با وعده‌ی امنیت، و گاه با بهره‌گیری از وحشت حاکم بر مسیرهای مهاجرت. این تجارت ننگین تنها محدود به زنان نیست؛ پسران نوجوان نیز در این دام هولناک اسیر می‌شوند.
در چنین شرایطی، سکوت کشورهای منطقه به معنای همدستی با این جنایت است. افغانستان، ایران، پاکستان، ترکیه و سایر کشورهای همجوار، باید دست در دست هم بگذارند تا این زخم عمیق بر پیکر انسانیت را درمان کنند. این بحران، تنها یک مسئله‌ی داخلی برای افغانستان نیست؛ قاچاق انسان مرز نمی‌شناسد. اگر امروز این دختران بی‌دفاع در مرزهای ایران و افغانستان ربوده می‌شوند، فردا می‌توانند قربانیان جدیدی از هر گوشه‌ی منطقه داشته باشند.
کشورهای منطقه باید مکانیزم‌های مشترکی برای نظارت بر مسیرهای قاچاق، شناسایی شبکه‌های تبهکار و مجازات عاملان این فاجعه ایجاد کنند. ایجاد پاسگاه‌های نظارتی در مناطق مرزی، تقویت سیستم‌های امنیتی در گذرگاه‌های غیرقانونی، و افزایش همکاری‌های اطلاعاتی میان کشورها، گام‌هایی اساسی در این مسیر هستند.
از سوی دیگر، باید به ریشه‌ی این بحران نیز توجه شود. سیاست‌های زن‌ستیزانه‌ی طالبان، زنان و دختران افغان را به فرار وادار کرده است. تا زمانی که جامعه‌ی بین‌المللی برای حمایت از حقوق زنان در افغانستان اقدامی عملی انجام ندهد، سیل مهاجرت ادامه خواهد داشت و قربانیان بیشتری به دام قاچاقچیان خواهند افتاد.
این دختران، فرزندان این خاک هستند. نباید گذاشت که سرنوشتشان در مسیرهای تاریک و بی‌رحم قاچاق انسان رقم بخورد. سکوت در برابر این فاجعه، خیانتی است که تاریخ هرگز آن را نخواهد بخشید. اکنون زمان آن است که دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی، و مردم منطقه، هم‌صدا شوند و برای نجات این قربانیان بی‌گناه دست‌به‌کار شوند. هر لحظه‌ی تعلل، به معنای اشک‌های بیشتری است که بر گونه‌های دختران افغان جاری می‌شود، و هر تصمیمی که امروز گرفته شود، آینده‌ی نسل‌های فردا را رقم خواهد زد.
