سعید صفارائی
مدتی قبل، یکی از همکاران خبرنگار ما، در حادثه‌ای ناگوار دچار شکستگی مچ دست شد.
خودروی پرایدی که مسئول این حادثه بود به‌سرعت از صحنه گریخت و هیچ اثری از خود باقی نگذاشت.
همکار ما هم با وجود تلاش فراوان نتوانست شماره پلاک این خودرو را به خاطر بسپارد. اما از آنجا که حادثه در نزدیکی یکی از چهارراه‌های اصلی رخ داد، او به امید شناسایی خودرو به مرکز کنترل ترافیک شهر مراجعه کرد.
با این حال بخت همچنان با او یاری نکرد و سلسله بدبیاری های این همکار ارجمند ادامه یافت.
چون بد آید هرچه آید بد شود
یک بلا ده گردد و ده، صد شود
آتش از گرمی فتد، مهر از فروغ
فلسفه باطل شود، منطق دروغ
جریان از این قرار شد که هرچند زمان و مکان حادثه دقیقاً مشخص بود و همه شرایط برای شناسایی مقصر فراهم به نظر می‌رسید، اما ظاهراً دوربین‌های نظارتی در ساعات پس از غروب توانایی شناسایی دقیق پلاک‌ خودروها را ندارد.
نتیجه این شد که همکار ما، همچنان بلاتکلیف و درگیر ماجرا باقی ماند و ظاهرا این معضل دامن گیر عده ای دیگر از همشهریان هم شده است.
این ماجرا تنها مختص به یک حادثه خاص نیست و عده ای از شهروندان تجربه‌های مشابهی دارند و این مسئله به مشکلی جدی برای احقاق حق و اجرای عدالت تبدیل شده است.
حال سوال مهمی که مطرح می‌شود این است که در عصر فناوری‌های پیشرفته‌ مانند ۵G و دوربین‌های مجهز به دید در شب، چرا با وجود این همه هزینه برای نصب دوربین‌های نظارتی در سطح شهر اما این دوربین ها نمی‌توانند در شرایط کم‌نور یا شب عملکرد مناسبی داشته باشند؟

هزینه‌های بی‌ثمر
سالانه میلیاردها تومان از منابع عمومی، عوارض شهری و مالیات‌ها صرف نصب و راه‌اندازی سیستم‌های نظارتی و کنترل ترافیک می‌شود.
دوربین‌ها در جای‌جای شهر نصب می‌شوند و انتظار می‌رود که این سیستم‌ها امنیت و نظم را افزایش دهند. اما در عمل، بسیاری از شهروندان از ناکارآمدی این دوربین‌ها در شرایط واقعی گله‌مند هستند.
چرا دوربین‌هایی که با هزینه‌های گزاف نصب می‌شوند، توانایی‌های لازم را برای شناسایی دقیق خودروها، به‌ویژه در شب یا شرایط نور کم، ندارند؟
اگر شهروندی نیمه‌شب دچار سانحه شود، چگونه می‌تواند پیگیر شناسایی مقصر و احقاق حقوقش باشد؟
این سوال‌ها باید توسط مسئولان شهری و نهادهای ذی‌ربط پاسخ داده شود.
با پیشرفت فناوری و دسترسی به سیستم‌های پیشرفته‌تر، انتظارات از دوربین‌های نظارتی نیز باید افزایش یابد. تجهیز این سیستم‌ها به دوربین‌های دارای دید در شب یا استفاده از هوش مصنوعی برای تحلیل تصاویر می‌تواند راهکاری برای حل این معضل باشد. همچنین، پایش مستمر و ارتقای کیفیت تجهیزات موجود نیز باید به‌عنوان یکی از اولویت‌های شهرها در نظر گرفته شود.
در نهایت، دوربین‌های نظارتی باید ابزاری برای افزایش امنیت و نظم شهری باشند، نه هزینه‌های بی‌ثمر که در مواقع ضروری از کار می‌افتند. انتظار می‌رود که مسئولان با بازنگری در عملکرد این سیستم‌ها و اتخاذ تدابیر لازم، اعتماد شهروندان را بازیابی کنند.